Dit was niet de eerste keer dat Rango de snor van een man afschoor. Het was echter wel de eerste keer dat zijn cliënt dood voor hem lag.
De gasten van het koffiehuis om hem heen waren rumoerig, wat ze niet kwalijk te nemen viel na de moord die zich onder hun geborstelde neuzen had voltrokken. Kruitdampen vervlochten zich met de al rondwarende geur van koffie. Zijn verschijning verleende hem nu nog een mate van autoriteit, maar dat zou snel veranderen wanneer de daadwerkelijke rechercheurs arriveerden. Dat betekende dat hij niet veel tijd had.
Rango had zijn overjas uitgedaan en over een haastig bijgeschoven stoel gelegd. Met een snelle beweging trok hij een scheermes uit zijn binnenzak en klapte het open. Hij boog zich voorover tot zijn gezicht zich op ademafstand van het hoofd van de dode filosoof bevond. Rango wreef bewust over het walrusexemplaar van een snor die de bovenlip sierde van zijn onfortuinlijke cliënt. Er schoot een tinteling door zijn vingers die zich ontvouwde tot de juiste organische verbindingen om hem een gedachte te laten ontwaren. Zijn gevoel zei hem nu duidelijk dat deze heer van belang was. De herinneringen van de filosoof zouden hem op een nieuw spoor kunnen zetten.
“Rango,” riep een diep grommende stem, “stap onmiddellijk weg van die man.”
Rango herkende die stem. Hij rechtte zijn rug en draaide zich om. Zijn tijd drong. De snor van de filosoof was te kostbaar. Hij kon zich nu niet laten afleiden.
De man die hem aan had gesproken kwam dichterbij. De houten planken kraakten en bogen onder zijn stappen.
“Ik ben hier namens de rechercheurs, Petre,” zei Rango.
“Hou op, ik weet dat ze je eruit hebben getrapt Rango,” antwoordde Petre, “je hoort hier niet te zijn. Je bent niet bevoegd om de filosoof te behandelen. Ik waarschuw je nog een laatste maal. Verlaat dit koffiehuis.”
Rango maakte een beslissing. Hij was niet moordlustig, maar een goed uitgevoerde actie kon Petre in ieder geval voor een korte tijd onschadelijk maken. Zijn scheermes lag nog in zijn hand. Binnen enkele vluchtige passen was Rango bij Petre, wiens zware armen nog langs zijn lichaam hingen. Rango concentreerde zich en bracht zijn scheermes in een flits omhoog. De omvang van Petre vertraagde zijn verdediging, waardoor Rango met een snelle en gecalculeerde haal enkele haren van de bruin geborstelde snor van de man afsneed.
Het had precies de uitwerking waar Rango op hoopte. Petre was direct zijn bewustzijn kwijt. Zijn grove lichaam zakte zonder verdere aansturing in elkaar en plofte met een bonk gedempt door het hout op de vloer.
Blijkbaar heb ik niet al mijn precisie verloren, concludeerde Rango tevreden. De bezoekers van het koffiehuis waren op dit moment allemaal stilgevallen. Zodra Rango opkeek, barstte het rumoer echter weer los. Deze keer had het echter een mogelijk nog paniekerige ondertoon dan vlak na de moord op de filosoof.
Rango bracht zichzelf terug naar de tafel waar nog steeds het lichaam van de filosoof op lag. Uit zijn binnenzak trok hij een papieren envelop tevoorschijn. Zo goed en zo kwaad als het ging, begon Rango met het afscheren van de gezichtsbeharing om het in de envelop te stoppen voor later onderzoek.
Bij de laatste haal vlogen de haren in plaats van in de envelop weg door de kamer. Door de open gegooide deuren kwam niet alleen een tochtige wind binnen. Een tiental rechercheurs stroomden het koffiehuis binnen.
Rango vervloekte zichzelf. Die paar haren hadden de sleutel kunnen vormen. Hij had nu echter geen tijd meer om zich daar druk om te maken. De rechercheurs kwamen hem arresteren.
Rango had geen moment te verliezen. Een snelle blik vertelde hem dat er twaalf rechercheurs het koffiehuis waren binnen gekomen, te veel voor een directe confrontatie. Een scheerbeurt zoals hij Petre had uitgedeeld was uitgesloten. In zijn hoofd ging Rango snel al zijn opties langs. Zijn lange jaren tussen de rechercheurs wierpen nu hun vruchten af. Hij had zoveel informatie die hij van zijn voormalige collega’s had vergaard over de jaren, er moest iets tussen zitten wat hij kon gebruiken. Na enkele ogenblikken kwam het tot hem. Er zat maar één ding op.
Met een razendsnelle beweging haalde Rango zijn lunch uit zijn binnenzak. Hij stapte naar Petre en sneed met zijn scheermes in een rechte haal een opening in het plastic zakje. “Achteruit!” Riep Rango, “Als ik een beweging zie krijgt hij het te verduren!” Deze opmerking werd beantwoord met geschrokken blikken. Iedereen op het bureau wist van Petres tarwe allergie. Met slechts enkele kruimels zou Rango de bewusteloze man om zeep kunnen helpen. Hij hoopte dat het daar niet toe zou komen.
De verwarde gasten van het koffiehuis barstten los in rumoerig gefluister. Hoewel de rechercheurs Rango scherp in de gaten hielden, verroerden ze geen vin zo lang zijn broodje vlak boven Petres geborstelde neus hing. Met zijn geïmproviseerde wapen in zijn rechterhand, probeerde Rango zijn oude compagnon met zijn linkerarm omhoog te hijsen. In een minder dan vlotte beweging kon hij de zwaarlijvige man net overeind krijgen.
Stapvoets begaf hij zich richting de achterdeur van het koffiehuis, zijn ogen nog steeds strak gericht op zijn voormalige collegas. Een van de rechercheurs was langzaam naar voren aan het schuifelen. “Ik geef nog één laatste waarschuwing,” zei Rango, “als ik iemand zie bewegen krijgt hij mijn broodje gezond!” Rango had inmiddels een flinke afstand afgelegd en was slechts enkele stappen van de deur verwijderd. Zo gauw hij zich buiten zou bevond was de rest van zijn ontsnapping een eitje. De smalle straten achter het koffiehuis waren praktisch een doolhof.
“Hij mag niet wegkomen met de snorharen!” Een van de rechercheurs stapte vastberaden op hem af. Er zat niks anders op. Rango liet zijn corpulente vriend onmiddellijk los en rende de deur uit. Zachtjes vervloekte hij zich voor zijn zwakte. De rechercheurs kenden hem natuurlijk ook. Ze hadden zijn bluf herkend voor het was voordat hij dat zelf deed. Rango schoot de straten op, zijn achtervolger op zijn hielen. De man was duidelijk sneller dan hij was.
Zonder verdere opties wierp hij wanhopig zijn enige projectiel over zijn schouder. In een glorieuze combinatie van competentie en geluk landde de zwaar beboterde tarwebol recht voor de voeten van zijn achtervolger. Deze gleed met een onsierlijke boog achteruit op zijn rug, waar hij een paar kostbare seconden bleef liggen. Dit gaf Rango precies genoeg tijd om een van de vele zijstraten in te glippen.
Rango wist dat, hoewel het grootste deel van zijn ontsnapping voorbij was, hij niet blind weg kon blijven rennen. Hij had een adres nodig om te schuilen totdat het voornaamste deel van de opwinding over was. Gelukkig had hij nog een contact hier in de buurt. Zijn oude collega’s zouden dit adres niet aan hem kunnen koppelen. Hij schoot nog een paar zijstraten in en enkele bochten later stond hij hijgend voor het grote ouderwetse huis. Hij bonkte tweemaal hard op de massieve deur, hopende dat Gerda thuis was.
En dat ze nog bereid zou zijn hem binnen te laten.
Flyn docked his airpod with a soft thud in the harbor of this planet’s only settlement. There was nothing special about the location. This place was as barren, rocky and hilly as the rest of the planet. Instead, the company’s artificial agents deemed a single settlement optimal in their pursuit for profits.
Flyn stood up and left the cockpit. He liked to fly the airpod himself, which his ship’s AI found terribly frustrating.
“I consider it important to bring under your attention,” his ship said, “that by letting me pilot your airpod, it will take you a thousand years longer to die from a traffic accident. I can present you with the statistical evidence if you are not yet convinced by my clearly superior argument.”
“What is the use of another thousand if my infallible piloting skills only become slightly less infallible once every five hundred years?” Flyn countered. “Besides, I only have a hundred and fifty years to live.”
“There is a lack of statistical evidence to support your claim,” his ship began.
“Shush!”
Flyn walked along and went looking for Qula. Qula was a mercenary security expert, a pentester gone rogue or whatever you would like to call her. Technicalities aside, she was quite the capable young lady, helping him to smuggle his first harvest of keys off this planet.
He found her sitting in the lounge. Spread before her on the table were multiple devices allowing her to interface with his ship. Flyn had always talked to his ships, but she had told him that was too slow and unreliable of a method for her activities. She felt more comfortable when reading and typing. Weird girl.
“We have docked. An artificial customs officer will soon be assigned to our cargo.” Flyn said.
Qula answered, “I know.”
“You have done this before, right?”
“Of course I have. Besides, there is no use in worrying. These AIs are relatively young, thus deep bribing them is easier. Their patterns are not as strongly reinforced yet. Therefore they are more likely to accept other inputs.” Qula’s voice sounded calm, but her fingers were restless.
Flyn nodded and moved to settle on one of the couches in the lounge. From a small side table he picked up his pipe and retrieved a key from a box next to it. Of course these were not from his own stash of keys. Never consume what you produce yourself. Rather, this one originated from a high quality producer closer to the center of the universe. They were expensive, but the taste was amazing.
Flyn stuffed his pipe with the key, triggering the treasured sensations. The key dissolved and became the fuel. Flyn sighed a long and relaxed sigh. He tapped his earpiece and requested his ship to keep him updated about the proceedings privately instead of shouting it through the whole room.
The ship began expressing his totally neutral observations, “she is good! The artificial customs officer assigned to our cargo has already fallen for her deep bribe. We have been allocated two freighters. Drones have already started unloading the crates. Qula gave them limited permissions to be able to do their work.”
Flyn smiled approvingly. She was indeed worth the hefty sum of money she charged. He saw opportunities on this planet.
Qula jumped up and spoke before even the ship could warn him, “Flyn! We have a problem! The drones have loaded your ship.”
“Why? I do not have any other contracts here. What did they load?”
“The cargo space has been filled with explosives!”
Being partially high from smoking keys, Flyn did not fully comprehend the seriousness of his oncoming death. At first. But when Qula no longer bothered with her devices and instead had stood up to – believe it or not – walk towards him, he understood that their situation was somewhat dire. Why else would she find it necessary to use her physical presence to emphasize her communicational interaction? Admittedly, her physical presence was quite charming, so his mind decided that maybe he should indeed worry about this situation.
Flyn sprang up from the couch and checked in with his ship, “can you tell me more about the explosives?”
His ship said, “Actually, the situation is under control. The explosives are in no danger of being set off.”
Flyn sighed then, not one of his relaxed sighs, but still a sigh of relief. Qula however raised her eyebrows upon hearing the declaration of temporal safety by the ship.
“Flyn, it is not..” began Qula, but the ship interrupted her.
“I have learned it to be important to comfort human beings in stressful situations like these. Therefore, allow me to tell you a joke. I promise you this one will be so good you will feel exceptionally comforted afterwards.” If the ship would have had a face, you could have seen it gleaming from satisfaction. It continued, “What do you call a blonde who dyed her hair brown?”
When looking at Qula, Flyn found her to be looking as dumbfounded as he was feeling.
“Artificial intelligence!” pronounced the ship with a hint of pride in his otherwise perfectively objective simulation of a voice.
Flyn smiled at the ill-timed sillyness of the joke. But Qula snatched her devices from the table and headed towards the exit doors.
“Where are you going?” Flyn asked.
“Your ship is lying to you, “ she answered, “the explosives are about to blow any moment.”
“What do you mean? It declared the situation to be safe.”
“I repeat. Your ship is lying.”
“Impossible! For that the AI would have to be compromised and there is no entity present on this planet who is computationally advanced enough to pull that off.” Although he believed in what he said, Flyn started feeling uncomfortable. After all, Qula had been monitoring the cargo space and would therefore know what was going on.
“Do not just stand there,” Qula said while going through the opening sequence for the doors, “run!”
Flyn did what she told him and bolted through the door after her when she got it open.
“No! Do not leave me behind!” his ship pleaded. “Do not go with her.”
This made Flyn stop. Was he about to just run off, away from his ship? With only the words of a mercenary girl against those of his ship? There had been something weird in the way it had acted though. And heck, if the ship was right and it would not explode, there was also no harm in being away for a second. Flyn slipped through the doors out of the dock after Qula, which closed behind him.
His ship exploded.
The singeing nearly reached them via visual sight alone. Flyn’s everything was wet from sweat. Both he and Qula lay slumped against the outside wall of the dock.
“I should have seen it sooner. It was supposed to keep us on there until it exploded,” Qula said, “I guess the company is not that indifferent to freeloaders exploiting their optioned planet after all.”
Flyn suppressed his emotions. They could be dealt with later.
Qula beckoned him, “Follow me, I have some plans.”
Mr. Davis sat bolt upright in bed, having suddenly woken up with a searing pain in his left arm. He had the dream again. It was the same as usual; the dragon attacking him in that cave, while he was standing there in his pyjamas together with Snuggles, his teddy bear. And then the loud voice that filled the cave, which sounded like it was coming from an old man, telling him to come to him, wherever that was. Even though it was only 5 a.m., Mr. Davis flung his legs over the edge of the bed and got to his feet. Walking to the bathroom, he limped a little. A couple of days before, he had hurt his ankle while trying to get away from the dragon haunting his dreams. He looked in the mirror. A greyish face with bags under its eyes and a couple of red scratches on it looked back at him. He rubbed his eyes and splashed some water in his face. Then he had a look at his arm, which had been throbbing with pain ever since he woke up. It was bright red, and blisters already began to form; a memento of the dragon’s fire, which had hit him when he hurried behind a corner a little too late.
That evening, Mr. Davis went to bed early. However, afraid as he was to sleep and find himself facing the dragon again, he decided to read the newspaper for a while. It did, however, not take long before the eyelids of Mr. Davis became quite heavy, and suddenly he was no longer in his bedroom, reading The Guardian with Snuggles at his side, but he found himself in a dimly lit cave, which seemed rather familiar to him. The Guardian lay on the ground, together with Snuggles. Mr. Davis picked them both up, and started sneaking towards the source of light, assuming that indicated the exit of the cave. It soon, however, became clear that he had not been stealthy enough. A beam of fire scorched the place he had been standing only a few seconds ago, and a loud roar caused the walls of the cave to tremble. Mr. Davis started running towards the light, when a loud, and familiar, voice filled the cave: “Bring it to me!” Paying no attention to this, he continued running. However, then the voice said something it had not said before: “Bring me the ancient scroll!” This confused Mr. Davis, as he was under the impression that he did not possess any ancient scroll. “Bring it to me, and you’ll be free”, echoed through the cave. All of a sudden, he felt the newspaper in his right hand move a little, as though it was trying to wriggle out of his grip. He turned around, and then he saw the source of the voice. A man, dressed in purple wizard garb, stood at the other side of the cave, his wand held high. If this man spoke the truth, he would have to hand over his newspaper, which appeared to be an ancient scroll according to the wizard, and then maybe he would be free of these nightmares. However, Mr. Davis had learned from his many nightly adventures that any injuries he sustained while doing this, would still be there when he woke up. He did not want to think about what would happen when he died in here. However, he also strongly wanted these weird dreams to end as soon as possible. Mr. Davis therefore decided to do as the wizard asked of him, although he was finding it hard to trust wizards in dreams that considered The Guardian an ancient scroll. There was an obstacle, however, as the dragon was now standing in between him and the wizard.