Ze zagen meteen waar de commotie in het koffiehuis vandaan kwam. Voordat de rechercheurs echter ook maar in de buurt van het gebied waaruit het tumult zich voortplantte konden aanbelanden, had Rango al zijn ontsnappingsplan in werking gezet. Tijd was alles wat hij nodig had om zich te kunnen laten verdwijnen, maar of het genoeg was wist hij nog niet. Met spoed rende hij dieper het koffiehuis in, hopend dat daar zijn sleutel tot succes op hem wachtte. Een ruwe, doorwinterde stem riep met een galmende stem “Hou die man tegen!”. Alle klanten van het knusse koffiehuisje bleven echter met zijn allen hun snor drukken. Na de vlotte, genadeloze ontmanteling van Petre’s snor wisten ze dat Rango zich het kaas niet van het brood zal laten eten. Rango bracht zich zo snel zijn voeten hem konden voortbewegen naar de deur waarachter zijn meesterplan zich kon manifesteren. De deur voelde als de vrouw die zijn dagelijkse gedachte overheerste en in al zijn dromen teisterde, zo glad als een aal in de lente van zijn leven, maar hard als een wilg op een winterse namiddag.
Achter de deur verschuilde zich de keuken van dit etablissement, waaruit een walm, ontstaan uit de heerlijke smikkelwaardigheden voortgebracht uit het bloed en zweet van de chefs, Rango’s neus doorkliefde met een kracht die de revolutie jegens Lodewijk XV evenaarde. Nergens zag hij echter een mogelijk materiaal sterk genoeg om de basale voedingslust die rondsluipt in ieder individu te kunnen ontwaken. Hoe volwaardig de comsumeringsapperitieven ook waren, de keuken misten het emotionele vermogen waarmee Rango ze tot in hun diepste ziel kon bereiken. Met een autoritaire, voortvloeiende beweging verplaatste Rango zijn geheel naar waar hij deduceerde dat de voorraadskast zich moest bevinden. Met gretige handen zocht hij naar het ingrediënt der ingrediënten, maar al snel ontliep hoop zijn hunkerend lichaam. Nergens zag hij de broden, gevuld met herinneringen van tijden lang voorbij, die hij verwachtte te kunnen vinden in een minimale hoeveelheid tijd. Nog maar enkele seconden stonden tussen Rango en de rechercheurs die zichzelf de keuken in konden forceren, waarna alle tijd die hij tot zijn beschikking had op zou zijn. In Rango’s ooghoek zag hij nog de overblijfselen van het brood die hij zo erg nodig had. Snel deed hij zoveel kruimels als hij kon in een zak die voormalig geoccupeerd was door een desembrood, horende dat de rechercheurs binnen stormde. Rango gebruikte het verrassingselement om voordat de eerste twee rechercheurs ook maar doorhadden wat er gebeurde een deel van zijn kruimelverzameling met dodelijke precisie in hun snorren te gooien. De mannen, wiens snor de essentie van de kruimels aan het absorberen waren, werden vervuld met vraatzucht. Ze verplaatsten zich zo snel ze konden naar de dichtstbijzijnde etenswaren, wat tot grote onvrede leidde bij de chefs. Tussen deze onrust door besmeurde Rango de voluptueuze snorren van nog drie andere rechercheurs met broodkruimels, waarna hij nog net een furieuze mep gemikt op zijn tere bovenlip kon ontwijken. Rango sloeg de rechercheur meteen terug met een zelfde mep, echter was deze gevuld met achterblijvende desemkruimels. Nog twee rechercheurs waren over, maar het brandpunt waarop hun bewustzijn fixeerde was voorafgaand deze schermutseling het ontfermen over Petre. Denkende dat de rechercheurs hem wel konden pakken liepen ze nietsvermoedend op Rango af, waarna de snufferds van beide rechercheurs met een lading kruimels gebombardeerd werden. Met een voldane pas verliet hij het rumoerige koffiehuis. Hoe wist Rango dat de kruimels zouden werken? Na een vluchtige mentale analyse zag hij het antwoord voor zich, Kruimels is ook brood!