Ze stopte met dicteren. Haar verbindingshand trok ze terug van het tafelblad. De processor geïnjecteerd in haar linkerhand was opgewarmd door de intensieve communicatie. Ze wreef even met haar vrije hand over haar handpalm, maar kreeg daar meteen spijt van toen er een korte krampscheut door haar vingers heen schoot. Haar verbindingshand begon enkele weken geleden te irriteren. Na hevige communicatie warmde de chip meer op dan goed was. Hier moet ik nog eens met mijn dokter over spreken, dacht ze, maar er zijn nu belangrijkere zaken die mijn aandacht vereisen. Sophie was woordvoerder van de AWMMTMH en assistente van officieel leider en grootste investeerder van de maatschappij op Mars, Milan V., tevens haar vader. Hij was nu gevorderd in zijn zeventigste levensjaar, maar beheerste nog steeds de controle over het Algemeen Intergalactisch Bestuur. Morgen was de 43e Aardse verjaardag van Sophie. Ze stond op van haar stoel. Zojuist had ze het dagelijks verslag van het Algemeen Intergalactisch Bestuur uitgebracht dat bij alle twaalf miljoen burgers van Mars onder de aandacht gebracht zou worden. Ze bevond zich in een gedempte kamer met rode, stenen muren. De wanden bestonden voornamelijk uit sensoren die gericht stonden op de zware tafel in het midden van de ruimte. De persoon die via deze ruimte boodschappen wil versturen, dient zijn verbindingshand op deze tafel te leggen. Kunstmatige intelligentie bepaalt vervolgens aan de hand van de uiterst fijne informatie die hij oppikt door middel van alle speciale sensoren wat de efficiëntste route voor communicatieverspreiding is.

Sophie verliet via een schuifdeur de opnameruimte. Ze kwam terecht in een helder verlichte gang van roodkleurige stenen gehakt uit rotsen. De vloer was bedekt met wit als-kool-groeiend-gras dat kort werd gehouden door de onderhoudsspecialisten van het Instituut voor Intergalactische Vegetatie, opgericht door Barend G. na zijn ontdekking van deze wonderlijke vorm van vegetatie. Sophie stapte door een grote ruimte waar enkele tientallen personen aan het werk waren. Een jongen kreeg haar in het oog en kwam naar haar toe gelopen. Hij had een smal gezicht en zijn haar kleurde kastanjebruin. Hij werkte bij de Intergalactische Inlichtingendienst IID, waar hij als twintigjarige kleinzoon van hoofd intergalactische monetaire zaken Max P. verantwoordelijkheid droeg voor de informatievoorziening betreffende het conservatieve regime van N. Verhoef op Aarde.
“Goedemorgen Joost,” zei Sophie terwijl ze zich tot de jongen richtte. De jongere generaties op Mars hadden geen achternamen meer, in tegenstelling tot de nu vergrijzende generatie waar Milan V., Max P., Bob S. en anderen deel van uitmaakten. Achternamen waren niet meer nodig, sinds bij iedereen een kleine nanobot verbonden was met het brein, die onder meer diende als unieke, verifieerbare identificatiecode. Ieder individu heeft een geheime, persoonlijke code die opgeslagen wordt in de nanobot verbonden met diens brein. Die geheime code vormt een combinatie met een publieke code, die door iedereen gebruikt kan worden om communicatiestromen te versleutelen die alleen met de geheime sleutel weer gelezen kunnen worden. Dit systeem werd ontwikkeld tijdens de voorbereidingen voor de grote vlucht naar Mars in 2053 door Max C. en Anne N., de twee meest gerenommeerde computer wetenschappers uit die tijd. Hoewel Max C. tijdens De Vlucht een vloot ruimteschepen leidde, bleeft Anne N. achter op Aarde.
“Goedemorgen Sophie,” sprak Joost vlug doch kalm, “klopt het dat je nu onderweg bent naar de vergadering van de Oude Intergalactische Raad?”
“Ja dat klopt.” Sophie was inderdaad onderweg geweest naar de dagelijkse bijeenkomst van de vergrijzende pioniers die de vlucht van 2053 hadden geleid. De leden van Fortuna hadden nog steeds een dikke vinger in de pap van het Intergalactisch Bestuur. Als assistente van Milan V. diende Sophie ook bij hun vergaderingen aanwezig te zijn.
“Ons team bij de IID verzamelt op dit moment de eerste bewijsstukken ter ondersteuning van het vermoeden dat geopperd werd door Max C. enkele weken geleden.”
Geschokt bleef Sophie staan. Het vermoeden waar Joost het over had, betrof de mogelijkheid dat de Aardlingen in staat waren om onze communicatiestromen te onderscheppen en zelfs de versleuteling ervan te kraken. Max C., die voor De Vlucht samen heeft gewerkt met Anne N., vermoedde dat Anne N. met een team van specialisten hier vroeg of laat in zou slagen.
“De eerste bewijsstukken hebben we gisteravond formeel gedocumenteerd,” vervolgde Joost, “en we zijn er nu redelijk zeker van dat Anne N. en haar team een effectieve quantumcomputer hebben weten te bouwen die in staat is de versleuteling van onze communicatiestromen te kraken.”
“Wat wil je dat ik hiermee doe?”
“Ik geef je toegang tot de documenten. Lees ze onderweg naar de vergadering door en breng daar over wat je gelezen hebt.”
Sophie knikte en stak haar verbindingshand uit. Joost weifelde even maar herstelde zich snel en vervlocht de vingers van zijn verbindingshand met die van Sophie. Toen de kunstmatige intelligentie die de netwerken beheert nog minder ontwikkeld was, moest men fysiek contact maken tussen verbindingshanden om er zeker van te zijn dat de communicatie vertrouwelijk verliep. Deze noodzaak is verdwenen door de verdere ontwikkeling, maar de eerste en tweede generatie burgers is gewend geraakt aan de fysieke handeling van dataoverdracht en ze voeren die daarom nog steeds uit. De derde generatie is hier niet mee opgegroeid, maar conformeert zich aan de oudere generaties bij communicatie. Onderling gebruiken zij deze handeling echter al niet meer.
“Bedankt Joost.”
“Geen dank. Maar als je het niet erg vindt, ga ik nu even naar een Intergalactische Vegetationele Rustruimte, ik heb hier de hele nacht aan gewerkt en dat heeft me redelijk uitgeput.”
Sophie trok haar verbindingshand terug, klopte op zijn schouder en liep met een glimlach verder. Enkele stappen verder smolt die echter weer van haar gezicht af. Uit haar zak haalde ze een display die ze in haar verbindingshand hield. Die maakte daardoor verbinding met processoren geïnjecteerd onder haar huid. Ze opende de documenten met de bewijsstukken en las ze door. Haar blik werd grimmiger. Ze sloeg een hoek van rood gepolijste rotsen om en zag aan haar linkerkant een IVR. De bedden waren bedekt met meesterlijk-masserend-mos, een andere uitvinding van bioloog Barend G. en gekapitaliseerd door zijn Instituut voor Intergalactische Vegetatie. Omdat de maatschappij op Mars nog jong was, had het Intergalactisch Bestuur van de AWMMTMH een veelomvattende taak met het inrichten hiervan. Van alle ambtenaren werd verwacht dat zij zich dag en nacht inzetten voor de organisatie. Om hen hierin tegemoet te komen, faciliteerde alle ministeries mogelijkheden tot rust en voeding.
Recht voor zich zag Sophie de grote toegangsdeur die naar de vergaderruimte leidde. Bob S. naderde de ingang uit een andere richting en merkte Sophie op. Hij knikte vriendelijk naar haar en opende de deur door zijn verbindingshand in een patroon te zwaaien. Sophie volgde hem kort daarna op dezelfde manier, bedrukt door de belangrijke verandering in de staat van de technologische broedertwist.