Met vol verlangen zet Max P. zijn beeldscherm aan. Dankzij de videoverbindingen die via Planetscom tot stand gebracht kunnen worden, kan Max live contact onderhouden met zijn familie en echtgenote Charlotte V. die op Aarde achter zijn gebleven. Daarbij houdt Max ook contact met zijn collega’s op Aarde, die aan het werk zijn in het controlecentrum in Florida. De specialisten op de grond kunnen precies zien wat Max en zijn mede mensen op Mars aan het doen zijn.

Max kijkt naar de grond, terwijl hij wacht op een antwoord van zijn echtgenote. “Wat is de technologie van deze tijd toch geweldig” denkt Max. Via verbeterde grondstations op Aarde worden berichten verstuurd naar de satellieten. Die zweven in een baan om de Aarde, op 36.000 kilometer hoogte boven de evenaar. Omdat deze satellieten ten opzichte van de Aarde altijd op dezelfde plek blijven hangen, hebben ze continu verbinding met de grondstations. Signalen die van de Aarde naar het ruimtestation gestuurd worden, worden opgepikt door deze satellieten en doorgestuurd naar Planetscom.
Max heeft al niets meer van Charlotte gehoord sinds één week geleden. Hier op Mars is er een schema nodig voor iedere week om te voorkomen dat de mensen te lang aan het videochatten zijn en er arbeid wordt verricht. Het is tenslotte niet eerlijk als er iemand meer contact heeft met zijn of haar familie dan de ander.
Max kijkt op. “Hey Char, wat ben ik blij je te zien!”, zei hij met volle blijdschap.
“Hey Max, net zoals vroeger wachten we nog steeds één week op elkaar. Helaas wacht ik nog op de dag dat we elkaar weer in de armen kunnen slaan.” zegt Charlotte.
“Het komt goed, nog even geduld en er worden weer nieuwe mensen naar Mars gestuurd voordat wij ouderen zullen sterven en de missie kan worden vervolgd.”
“Niet grappig, ik wil je zien voordat dat gebeurd” zegt Charlotte droevig.
“Hoe gaat het op Aarde?” zegt Max vlot erachteraan.
“Uitgestorven, belabberd en niet meer zo mooi als wij Aarde gekend hebben. Verhoef met zijn onbetrouwbare wetten en regels. Als dit zo doorgaat is de mens over een paar jaar uitgestorven en zijn alle sporen, na ruim honderd miljoen jaar van menselijk handelen, op Aarde gewist.”
“We gaan er samen voor zorgen dat jij hier bij mij terecht gaat komen, op Mars” zegt Max met zijn volle vertrouwen.
“Ik hou van je Max, dat je a.. kgg .. kgg”
“Char? Char?”
Het beeldscherm valt uit en de videochat is verdwenen. De gesprekken die gevoerd worden, worden door Planetscom altijd uitgeschakeld na vijf minuten. “Ze geven ook nooit een seintje.. maar het is weer tijd om aan de slag te gaan” zegt Max met een zucht. “Zo op mijn oude dag is het niet zo gemakkelijk meer.”

Velen kilometers verwijderd van Mars, zijn meneer van Riel en Verhoef hun zaken aan het afhandelen. “Meneer Verhoef, uuh, u begrijpt toch wel dat de voorraad voedsel begint op te raken? De mensen beginnen weer te gaan staken en meer mensen beginnen zich tegen u te keren. Ze wachten nu al twee dagen op het brood dat wij hen beloven.”
“Floris mijn beste man, de mensen hebben geen idee waar ze aan begonnen zijn. Al dat gedoe om een beetje eten? Phuh, als ze zo doorgaan dan krijgen ze helemaal niks meer! Dan laat ik ze nogmaals zien wie hier de baas is! Oorlog zal er komen! Vele mensen hebben de dood al ontmoet en dat zullen er steeds meer worden.”
“Meneer, wat wilt u dat we doen?” zegt Floris gespannen.
“Laat ze maar lijden. Er zijn meer dingen verdwenen van deze aarde en voedsel zal de volgende zijn. Het is allemaal begonnen door de ramp die jij hebt overleefd éénenvijftig jaar geleden in IJsland...”