Wim was al lang niet meer thuis geweest. Door zijn nieuwe vrienden was het bijna onmogelijk om terug te keren. Wim was al maanden plannen aan het smeden om in het geheim terug naar huis te keren. Maar sinds hij aankwam in Treleum probeerde iedereen hem te laten vergeten hoe zijn oude leven was. Misschien was het om hem te beschermen van de trauma’s. Wim herinnert zich nog alles over zijn verleden. Dat was zijn keuze geweest toen hij koos om deel te nemen aan de nieuwe test utopie die gecreëerd was om mensheid te testen op nieuwe vormen van leven. Wims vrouw had last van een terminale ziekte die urinezuur accumuleert in de lichaamsvloeistoffen van een persoon waardoor ze last kreeg van gebrek aan spiercontrole. De enige manier voor het uitstellen van het einde van haar leven was een extreem dure operatie met gentherapie. Maar om aan genoeg geld te komen voordat zijn vrouw het loodje legde was onmogelijk met zijn baan als wijn bottelaar. Dus Wim zag zijn kans toen hij werd uitgekozen om mee te doen aan het experiment. Als hij 4 jaar meedoen met het experiment zou hij meer dan genoeg geld verdienen om zijn vrouw te helpen. Dus de keuze was duidelijk, Wim ging naar Treleum.
Het adres na het online tekenen van het contract was ergens bij de kade. Dit was begrijpelijk aangezien in het contract al stond dat er naar een eiland werd gebracht. Wim stapte op de lege bus. De late tijd van het ontmoetingspunt op de kade maakte de reis ernaartoe lastig. Wim vertrok al ver van tevoren zodat hij zijn auto thuis kon laten staan. Er reed maar een nachtbus in de richting van de kade. Wachtende op de kade liep Wim een rondje om de tijd te doden. En toen zag hij ineens een paar schaduwen bewegen op de pier. De volle maan schijnt en Wim kijkt nog eens goed door zijn bolle bril heen en ziet een bekende doos. Het paars met groene logo van een hond op de doos is gegraveerd in de herinneringen van Wim hij werkte immers al 33 jaar bij het bedrijf Bordeaux Collie, waarvan die dozen komen. Zou dit het bedrijf zijn dat op de Wim zijn laatste werkdag als wijnbottelaar een groot order had geplaatst. Na enige tijd wandelen keert Wim terug naar de locatie waar al meerder mensen zich hadden verzameld om de boot op te gaan, en het experiment te beginnen. Sommige mensen waren al een beetje aan de praat geraakt en iedereen leek wel benieuwd over hoe het allemaal in zijn werk zou treden. Na een kwartier wachten werd de loopbrug van de boot naar de kade verstrekt en was het mogelijk om de boot te betreden. Er was geen welkomstcomité of kapitein om de gasten te verwelkomen. Er was slechts een gang die naar een grote zaal liep. Het was een gigantische eetzaal met een groot podium aan de voorkant van de boot. Iedereen ging zitten. De tafels waren gedekt en het licht was fel. Nadat iedereen zat dimde de lichten en klonk de toeter van de boot. De zaal viel stil en een grote felle schijnwerper gericht op het podium lichtte op. Er kwam een vrouw met een hoge hoed het podium op. Kort bruin haar en een paars pak met een stropdas. Alle ogen waren op haar gericht en ze begon enthousiast te spreken. “Welkom allen op deze Cruise naar de eerste utopie van de mensheid. Wij zullen u nu vergezellen naar een eiland dat wij geheel hebben gebouwd om een populatie van precies 200 man te kunnen ondersteunen. Maar voordat we gaan beginnen moeten we eerst elkaar leren kennen. Ik ben Marte en ik zou we hebben hier een groots feestmaal bereikt om te vieren dat jullie de komende 4 jaar op ons eiland gaan leven.” Plots verschenen er obers die met wijnglazen en entrees binnenkwamen lopen via een zijdeur. Ze gaven iedereen een persoonlijk bordje en een persoonlijk wijnglas. Wim kwam de geur van de wijn heel bekend voor. Overduidelijk was dit de wijn die hij zelf heeft gebotteld. Nadat Marthe nog een paar woorden had gesproken heef ze haar glas in de lucht om te proosten op het nieuwe leven. Iedereen nam tegelijkertijd een slok. Maar Wim had tijdens de eerste slok al door dat er iets mis was. Na 33 jaar had wist hij als geen ander hoe de wijn zou moeten smaken. In deze wijn zat een geurloos goedje dat hem anders deed smaken dat was zeker maar wat was onduidelijk. Dat was de laatste herinnering die Wim had tot afgelopen donderdag. Sindsdien praat iedereen alsof Treleum de enige plek is die er is. Zelfs zijn vrouw Gerda en zijn vrienden Piet en Huub geloven hem niet. Wim probeerde het anders hij vroeg aan zijn ‘vrouw’ tijdens het avondmaal naar of ze haar kindertijd. “Herinner jij je nog een klein beetje hoe het was om een kind te zijn?”. Daarop reageerde zei met “Natuurlijk niet.” Zei ze in een zachte toon. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. “Je weet toch dat we allemaal maar een maand ons geheugen hebben.” Ging ze verder. “Dat zorgt er nou eenmaal voor dat we geen last hebben van gevoelens van haat. We hoeven daardoor niet achterdochtig te zijn. Maar dit weet je toch allemaal wel Wim dat wordt elke eerste van de maand uitgelegd.” Zei ze met een verbijsterde toon. “Gaat het wel goed lieve schat?” vroeg ze. “Natuurlijk gaat het goed maar ik droom gewoon af en toe alsof ik kind ben en ik vroeg me af hoe da kon als ik het me niet meer herinner.” Zei Wim als een snel smoesje. “Oh Wim je weet toch dat de meeste dromen slechts bedrog zijn.” Reageerde Wilma en ze ging verder met eten. Na dit gesprek wist Wim het zeker. Hij moest voor het einde van de maand van dit eiland af zien te komen.